دنیای سایه

دخترک با ذوق گلها را یکی یکی بو کرد و گفت : میدونستم میای...ولی ..شیطون , تو از کجا میدونستی من گل یاس دوست دارم؟ پیرمرد گفت : میدونم ..میدونستم ..آخه همیشه توی موهات گل یاس میزاشتی ...شبا که نیشد .. بوی یاس موهات یه شهر رو بر میداشت.. صورت سفید دخترک قرمز شد ...خنده ی معذبی کرد و گفت  اینجوری نگو شیطون .. پیرمرد گفت  حالا لازمه؟  حتما باید بری؟ دخترک گفت  باید برم ..ولی روز تولدم بر میگردم..... بزار برم...اینجوری راحت ترم...بزار با وجود من...یکی دیگه شاد بشه.. یکی مثل تو..رویاهای ما تموم نشده ..ولی بزار با رویامون ..فردای یکی دیگه شروع بشه... پیرمرد از از خیالاتش به بیرون آمد  ...

ما فکر میکنیم شانس های زیادی تو دنیا داریم .. اما باید بدونیم وقتی فرصت برای یک شانس برات فراهم میشه ..خداوند فقط همونو بهت داده و پس باید  باهاش همنطور رفتار کنی که با گرانترین چیزی که داری رفتار میکنی....

قول قول قول

فردا باید برم مدرسه ؟ really? Shit.....

شمس من کجایی ....

🙂اونی که فکر میکردم بهترین دوستمه هم ترکم کرد...چه کنم حالا🙃

مینویسم... همیشه از غیر و هوا و ابر و درخت و عاطفه نوشتم.. از حالا برای خویش مینویسم.. خویشی که در خویش گم شد.. غول پر هراس اضطراب به سراغ دخترک نحیف و رنجور که هنوز التیام زخم های چند ماهه اش کامل نشده می آید.. من... چند سالی ایست غم بزرگی بر دوش دارم . نشد نشد و بازهم نشد نشد که بنویسم و درد را افشا کنم.. فقط دعایم کنید..دعا...

آتشی در سینه دارم جاودانی عمر من مرگی است نامش زندگانی رحمتی کن کز غمت جان می‌سپارم بیش از این من طاقت هجران ندارم کی نهی بر سرم پای ای پری، از وفاداری؟ شد تمام اشک من بس در غمت، کرده‌ام زاری نوگلی زیبا بود حُسن و جوانی عطر آن گل رحمت است و مهربانی ناپسندیده بود دل شکستن رشتهٔ الفت و یاری گسستن کی کنی ای پری، ترک ستمگری نیز، فکنی نظری آخر به چشم ژاله‌بارم گرچه ناز دلبران دل تازه دارد ناز هم معبود من اندازه دارد هیچ دگر ترحمی نمی‌کنی بر حال زارم جز دمی که بگذرد از چاره کارم دانمت که بر سرم گذر کنی به رحمت اما ...